12-11-2019 Utrecht centraal
Met een grijns van oor tot oor betreedt ze het podium van een tot de nok gevuld Paradiso. Haar blik glijdt over de menigte voor haar naar de volgepakte balkons aan weerszijden. Stroboscopisch licht flitst en zware beats van Europe is Lost vullen de zaal. Het gaat niet goed met de wereld. Het gaat niet goed met Engeland.Kate Tempest is ‘one of a kind’. De uit Londen afkomstige hiphop-muzikant, dichter en schrijver brengt scherpe teksten op zware baslijnen en mineur-akkoorden. Ze gaan over de grote stad, Londen, en haar inwoners. Het dagelijkse bestaan is voor hen een strijd. Ze hebben slecht betaalde baantjes, betalen hoge huren, gaan gebukt onder carrièredruk of zijn vastgelopen in hun relatie. ‘Is dit het nou?’ Van grote thema’s als overconsumptie, ongelijkheid en klimaatverandering maakt Tempest kleine verhalen over gewone mensen, foto’s met woorden met veel details.Tegelijk zijn het gedichten met een vaak prachtig ritme in de woorden. Op ‘Let them eat chaos’ (2016) is het nacht, 4.18 uur in de ochtend om precies te zijn. Maar zeven inwoners van Londen zijn wakker. Een van het is Pee, een hardwerkende podiumbouwer. Hij ligt wakker, piekerend over de pegels. Nauwelijks komt ie rond. Bradly aan de andere kant heeft helemaal geen geldproblemen. Het gaat het hem voor de wind, zo lijkt. Bradly works in PR, top whack flat, all mod cons, wall size windows. He’s a Manchester boy, done good in the big smoke is ook nog wakker. ‘Is this really what it means to be alive?’ En Gemma, net clean, woont in een sjofel appartementje met aan de muren een goud vergeeld behangetje en op de grond versleten tapijt. Dat wat niet goed voor haar is trekt nog wel aan haar. But the only ones for me / Are the ones that should’t be. A capella ketst Tempest de woorden er uit. De menigte staat als aan de grond genageld. Het redelijk dansbare maar ook sombere Circles vormt de schakel tussen oud en nieuw werk. En niet voor niets. Dit liedje gaat niet over anderen maar over de Londense zelf, net als haar laatste album The books of traps and lessons dat deze zomer verscheen. Ze speelt het integraal. Dit album is minder hiphop, meer spoken word. En o zo spannend!Want ze gunt ons een kijkje in haar eigen ziel, herkenbaar confronterend en kwetsbaar. Maar nooit sentimenteel. Scherp observeert Tempest. We rennen door - Keep Moving Don’t Move - om maar niet te hoeven voelen, niet te hoeven denken. En thuis, waar we rust zoeken, brandt de uv-straling door in onze hersenpan als we in slaap vallen. We zien elkaar niet meer, verslaafd als we zijn aan onze schermen. Stroke the phone screen with your thumb / Like a mother trying to wipe clean the face of her only child. Dit beeld staat als gebrand op mijn harde schijf.Onze partners kennen ons niet, we zijn vreemden voor onze familie en worden nerveus van onze vrienden, gaat ze verder in Three Sided Coin. Now the distance between objects / Can be measured out in fractions / But the distance between people / Is a scale that we can’t balance. Onwillekeurig denk ik aan de uitspraak Afstand scheidt enkel lichamen niet geesten (Erasmus) die ik elke dag tegen kom op Rotterdam CS.Je kunt een spelt horen vallen.Maar dan gloort er hoop. Publiekslieveling Hold Your Own, wat zoiets betekent als Hou vol is een aansporing in jezelf te blijven geloven. When time pulls lives apart Hold your own When everything is fluid and when nothing can be known with any certainty Hold your own Hold it till you feel it there As dark and dense and wet as earth As vast and bright and sweet as air. When all there is is knowing that you feel what you are feeling. Hold your own. De begeleiding is ingetogen; sobere toetstepn.Ze ziet lichtpuntjes in het schijnbaar kleine, het ongewone in gewone dingen. Kissing at a busstop in the rain / Or the wind though my fingers when I raise my palms in the dark / It sings to the parts that are still wild, still untamed, zingt ze in Lessons (hier in een opname voor BBC televisie).Tempest is het soort artiest dat we nu nodig hebben. Met haar verhalen, scherp en teder, intelligent en troostvol, geeft ze woorden aan de gekte om ons heen en de leegheid in onszelf. Het zijn herkenbare verhalen over jou en mij, verhalen waarin mensen zich herkennen en waarmee ze mensen samenbindt.Even when I’m weak and I’m breaking / I stand weeping at the train station / ‘Cause I can seer your faces / I love peoples faces. Het zijn deze laatste zinnen van afsluiter Peoples Faces. Even is helemaal stil in Paradiso. Tempest houdt van mensen.En om me heen zie ik betraande gezichten.
12-11-2019 Utrecht centraal
Met een grijns van oor tot oor betreedt ze het podium van een tot de nok gevuld Paradiso. Haar blik glijdt over de menigte voor haar naar de volgepakte balkons aan weerszijden. Stroboscopisch licht flitst en zware beats van Europe is Lost vullen de zaal. Het gaat niet goed met de wereld. Het gaat niet goed met Engeland.Kate Tempest is ‘one of a kind’. De uit Londen afkomstige hiphop-muzikant, dichter en schrijver brengt scherpe teksten op zware baslijnen en mineur-akkoorden. Ze gaan over de grote stad, Londen, en haar inwoners. Het dagelijkse bestaan is voor hen een strijd. Ze hebben slecht betaalde baantjes, betalen hoge huren, gaan gebukt onder carrièredruk of zijn vastgelopen in hun relatie. ‘Is dit het nou?’ Van grote thema’s als overconsumptie, ongelijkheid en klimaatverandering maakt Tempest kleine verhalen over gewone mensen, foto’s met woorden met veel details.Tegelijk zijn het gedichten met een vaak prachtig ritme in de woorden. Op ‘Let them eat chaos’ (2016) is het nacht, 4.18 uur in de ochtend om precies te zijn. Maar zeven inwoners van Londen zijn wakker. Een van het is Pee, een hardwerkende podiumbouwer. Hij ligt wakker, piekerend over de pegels. Nauwelijks komt ie rond. Bradly aan de andere kant heeft helemaal geen geldproblemen. Het gaat het hem voor de wind, zo lijkt. Bradly works in PR, top whack flat, all mod cons, wall size windows. He’s a Manchester boy, done good in the big smoke is ook nog wakker. ‘Is this really what it means to be alive?’ En Gemma, net clean, woont in een sjofel appartementje met aan de muren een goud vergeeld behangetje en op de grond versleten tapijt. Dat wat niet goed voor haar is trekt nog wel aan haar. But the only ones for me / Are the ones that should’t be. A capella ketst Tempest de woorden er uit. De menigte staat als aan de grond genageld. Het redelijk dansbare maar ook sombere Circles vormt de schakel tussen oud en nieuw werk. En niet voor niets. Dit liedje gaat niet over anderen maar over de Londense zelf, net als haar laatste album The books of traps and lessons dat deze zomer verscheen. Ze speelt het integraal. Dit album is minder hiphop, meer spoken word. En o zo spannend!Want ze gunt ons een kijkje in haar eigen ziel, herkenbaar confronterend en kwetsbaar. Maar nooit sentimenteel. Scherp observeert Tempest. We rennen door - Keep Moving Don’t Move - om maar niet te hoeven voelen, niet te hoeven denken. En thuis, waar we rust zoeken, brandt de uv-straling door in onze hersenpan als we in slaap vallen. We zien elkaar niet meer, verslaafd als we zijn aan onze schermen. Stroke the phone screen with your thumb / Like a mother trying to wipe clean the face of her only child. Dit beeld staat als gebrand op mijn harde schijf.Onze partners kennen ons niet, we zijn vreemden voor onze familie en worden nerveus van onze vrienden, gaat ze verder in Three Sided Coin. Now the distance between objects / Can be measured out in fractions / But the distance between people / Is a scale that we can’t balance. Onwillekeurig denk ik aan de uitspraak Afstand scheidt enkel lichamen niet geesten (Erasmus) die ik elke dag tegen kom op Rotterdam CS.Je kunt een spelt horen vallen.Maar dan gloort er hoop. Publiekslieveling Hold Your Own, wat zoiets betekent als Hou vol is een aansporing in jezelf te blijven geloven. When time pulls lives apart Hold your own When everything is fluid and when nothing can be known with any certainty Hold your own Hold it till you feel it there As dark and dense and wet as earth As vast and bright and sweet as air. When all there is is knowing that you feel what you are feeling. Hold your own. De begeleiding is ingetogen; sobere toetstepn.Ze ziet lichtpuntjes in het schijnbaar kleine, het ongewone in gewone dingen. Kissing at a busstop in the rain / Or the wind though my fingers when I raise my palms in the dark / It sings to the parts that are still wild, still untamed, zingt ze in Lessons (hier in een opname voor BBC televisie).Tempest is het soort artiest dat we nu nodig hebben. Met haar verhalen, scherp en teder, intelligent en troostvol, geeft ze woorden aan de gekte om ons heen en de leegheid in onszelf. Het zijn herkenbare verhalen over jou en mij, verhalen waarin mensen zich herkennen en waarmee ze mensen samenbindt.Even when I’m weak and I’m breaking / I stand weeping at the train station / ‘Cause I can seer your faces / I love peoples faces. Het zijn deze laatste zinnen van afsluiter Peoples Faces. Even is helemaal stil in Paradiso. Tempest houdt van mensen.En om me heen zie ik betraande gezichten.
Spreekt mijn werk je aan? Laat het me weten. Ik kom graag met je in contact.
​
Daarnaast werk ik in commissie. Je kunt me bellen voor documentaire projecten, portretfotografie of illustratief werk. Geef mij de daarbij de vrijheid, dan verras ik jou met beeld dat het verhaal vertelt dat jij wilt overbrengen.
​​​
En ben je kunstenaar of wetenschapper? Leuk om door te praten over een mogelijke samenwerking!