“En het ergste is, ik hou nog steeds van haar.” Na veertig jaar huwelijk had zijn vrouw hem verlaten. Samen zouden ze op reis, met de camper, maar nu was diezelfde camper zijn huis en at hij steeds in de Biergarten waar wij hem die avond ontmoetten. Het was als vanzelf gegaan. Koetjes en kalfjes. Maar er was iets. Ik stelde een vraag. Hij legde zijn sleutelbos, inclusief trouwring, op tafel. Nog een vraag. Geen antwoord. Ogen die me strak aankeken. Stilte. Doorvragen. Proberen. En stukje bij beetje vertelde zijn verhaal. Het raakte me. Niet vaak laat iemand zich zo in zijn ziel kijken.
​
Dit is wat mij drijft in de fotografie: mensen leren kennen en begrijpen. Hoe kijken ze naar zichzelf? Hoe zijn ze de persoon zijn geworden die ze zijn? Waar dromen ze van en wat is hun houvast? In elk mens schuilt een verhaal dat het waard is om verteld te worden. En ik voel me​​ bevoorrecht als iemand dit verhaal met mij deelt.
​
Ik vertel verhalen over anderen maar ook over mijzelf. Zo onderzoek ik het verhaal van mijn grootvader, een Zeeuwse landarbeider die zich, als autodidact, verdiepte in geschiedenis en kunst. Maar ook het verhaal over mijn geadopteerde zoon; een verhaal over liefde, hechting en afscheid.
​
Mijn werk is documentair, poëtisch en abstract. Vaak probeer ik een gevoel of sfeer over te brengen zodat je mijn verhalen kunt vastpakken en ervaren. Zoals ik ben is ook mijn werk niet snel in een hokje te plaatsen. Ik gebruik verschillende stijlen en technieken en experimenteer regelmatig met verschillende klassieke analoge camera’s. Mijn nieuwsgierigheid en interesse in mensen zijn steeds het verbindende element. Onderzoekend ga ik te werk en ik belicht mijn onderwerpen vanuit verschillende perspectieven. Ik stel vragen, geef zelden antwoorden en verwonder me.
​
Maar bovenal ben ik op zoek naar hoop, schoonheid en medemenselijkheid. En een beetje naar mezelf.