De IJslandse zanger Ásgeir, de artiestennaam van Trausti Einarsson, reist op dit moment de wereld over om zijn nieuwste plaat, Bury the Moon, te spelen. Om dit album te maken ging hij terug naar zijn wortels: de natuur van IJsland en de jaren van zijn jeugd toen zijn verbeelding hem nog overal bracht. 

Cloud Nine  - Tivoli Utrecht - 16/01/2020
 

In de Cloud Nine van Tivoli, bijna in de wolken zeg maar, zong Alex Roeka over mensen met hun poten in de klei: de mensen uit het Zeeuwse dorp waar hij zijn laatste plaat, Rauwe Genade, maakte.

Of ie ze allemaal ook echt tegenkwam? Ik weet het niet. Maar wat doet het er toe? Als je een liedje als Wereld op Drift, over ordinary madness, inleidt met een verhaal over de dorpsbakker die vertelt over de man die de naam van zijn geliefde op zijn penis liet tatoeëren, dan vind ik het allang prima. Ze heette trouwens Annabella of zoiets, een lange naam in ieder geval.

Het is zo’n graad of vier, oudejaarsavond 2019. Rotterdam maakt zich op voor het nieuwjaars- vuurwerk. Mensen begeven zich in een stroom naar de Erasmusbrug. Er klinkt gegil, veel gegil. 

​

Bijna alle horeca is dicht maar zwarte capuchons hebben hun Club Havana’s en Smirnoffs in de hand. Met hun andere arm omklemmen ze hun vriendinnen, veel zwarte panty’s op gympen en kluts-knieën. De flessen gaan van hand tot hand, van mond tot mond.

De man, een kwetsbare glimlach op de lippen, zegt tegen de vrouw: ‘Volgend jaar loop ik stage, op een VWO. Vanaf september. Daarna nog een jaar studeren en dan heb ik mijn master.’ Hij is kaal en draagt een iets te wijde spijkerbroek. Een rode Adidas-tas hangt over zijn schouder. Zij, begin veertig met een verzorgd uiterlijk en een open gezicht, is net ingestapt. Ze staan ze op het balkon van de stoptrein naar Den Haag.

‘Goed zeg! Een nieuwe start. En dan docent worden op het VWO. Leuk! Discussiëren met die gasten, ze uitdagen.’ Hij: ‘Ja veel zin in.’ ’Is je stage fulltime?’ Hij: ‘Ja, en ik heb het ook wel een beetje gehad met mijn werk. In september stop ik dus.’

Voordat Adrianne Lenker en haar band tijdens het Best Kept Secret festival aan hun show begonnen deden ze een groepshug. Op het podium. Het was een bijzonder moment dat op een of andere manier verwachtingen wekte. En die verwachtingen maakte de band waar! Sindsdien volg ik de band.

Vorige week bracht de groep zijn haar vierde plaat binnen twee jaar uit: Two Hands. Het uit Brooklyn NYC afkomstige viertal maakt typisch Amerikaanse muziek passend in het hokje ‘folkrock-grunge’. Nu is folkrock niet het genre waar ik perse voor val. Maar Big Thief is anders. Lenkers liedjes zijn stuk voor stuk pareltjes met een eigen structuur en karakter, soms subtiel en melodieus, dan weer rauw en grungy. Gitaarrock van de beste soort.

Paradiso - 23/10/2019

​

Met een grijns van oor tot oor betreedt Kate Tempest het podium van een tot de nok gevuld Paradiso. Haar blik glijdt over de menigte voor haar. Stroboscopisch licht flitst en zware beats van Europe is Lost vullen de zaal. Het gaat niet goed met de wereld met Europe en met Engeland. 

De uit Londen afkomstige hiphop-muzikant, dichter en schrijver brengt scherpe teksten op zware baslijnen en mineur-akkoorden. Ze gaan over de grote stad, Londen, en haar inwoners. Het dagelijkse bestaan is voor hen een strijd. Ze hebben slecht betaalde baantjes, betalen hoge huren, gaan gebukt onder carrièredruk of zijn vastgelopen in hun relatie.

Hij fietst naar de sportschool waar ie heeft afgesproken met een vriend. En hij heeft er zin in. Hij zit goed in zijn vel. Met de week voelt ie zich fitter en sterker. En nu er in juli niet wordt gevoetbald moet je wel aan je conditie blijven werken, toch?

​

In de sportschool kennen ze ‘m als die vriendelijke gast, zo bescheiden als dat ie breed is. En hip ook: strak uitgelijnd afrokapsel, het shirtje strak om biceps, jeans, hippe pattas, petje en op de neus een coole planga (merk: Louis Vuitton). Door zijn AirPods klinkt de reggaeton van Broederliefde.